ഒരു കുടുംബം പിരിയുമ്പോൾ ഏറ്റവും വലിയ ആഘാതം അനുഭവിക്കുന്നത് കുട്ടികളാണ്. മാതാപിതാക്കളുടെ ബന്ധവിച്ഛേദം, മാനസിക സംഘർഷങ്ങൾ, സാമ്പത്തിക അനിശ്ചിതത്വങ്ങൾ—ഇവയൊക്കെയും കുട്ടികളുടെ മാനസിക ലോകത്തെ ആഴത്തിൽ ബാധിക്കുന്നു. ഇത്തരം സാഹചര്യങ്ങളിൽ പല കുടുംബങ്ങളും എടുക്കുന്ന ഒരു എളുപ്പവഴിയാണ് കുട്ടികളെ പ്രായമായ ഗ്രാൻഡ് പാരന്റുകളുടെ കൈകളിൽ ഏൽപ്പിക്കുക എന്നത്. പുറമേ ഇത് സുരക്ഷിതവും കരുണാപൂർണവുമായ തീരുമാനമായി തോന്നാമെങ്കിലും, മനഃശാസ്ത്രപരമായി ഇത് കുട്ടിക്കും ഗ്രാൻഡ് പാരന്റുകൾക്കും ഒരുപോലെ ദീർഘകാല പ്രതിസന്ധികൾ സൃഷ്ടിക്കുന്നതാണ്.

കുട്ടികളുടെ വളർച്ചയ്ക്ക് ഏറ്റവും നിർണായകമായത് സ്ഥിരതയും ഊർജ്ജസ്വലമായ പരിചരണവുമാണ്. പ്രത്യേകിച്ച് ബാല്യവും കൗമാരവും കുട്ടികൾക്ക് ശാരീരിക പരിചരണത്തിനൊപ്പം മാനസിക സാന്നിധ്യവും അത്യാവശ്യമാണ്. സ്കൂൾ പ്രശ്നങ്ങൾ, കൂട്ടുകാരുമായുള്ള ബന്ധങ്ങൾ, ശരീരപരമായ മാറ്റങ്ങൾ, സ്വത്വബോധം എന്നിവയെല്ലാം കൈകാര്യം ചെയ്യാൻ സജീവമായ, മാനസികമായി സ്ഥിരതയുള്ള രക്ഷകർ ആവശ്യമുണ്ട്. എന്നാൽ പ്രായാധിക്യം എത്തിയ ഗ്രാൻഡ് പാരന്റുകൾക്ക് ഇത് പലപ്പോഴും ശാരീരികമായും മാനസികമായും പ്രയാസകരമാകുന്നു. ക്ഷീണം, ആരോഗ്യപ്രശ്നങ്ങൾ, ഓർമ്മക്കുറവ്, ഉറക്കപ്രശ്നങ്ങൾ എന്നിവ കുട്ടികളുടെ ആവശ്യങ്ങൾ പൂർണ്ണമായി നിറവേറ്റുന്നതിന് തടസ്സമാകും.

മറ്റൊരു പ്രധാന വിഷയം തലമുറകളിലെ മനോഭാവ വ്യത്യാസമാണ്. ഇന്നത്തെ കുട്ടികൾ വളരുന്നത് ഡിജിറ്റൽ ലോകത്തും അതിവേഗം മാറുന്ന സാമൂഹിക സാഹചര്യങ്ങളിലുമാണ്. അവരുടെ ചിന്തകളും ചോദ്യങ്ങളും പെരുമാറ്റങ്ങളും പഴയ തലമുറയ്ക്ക് അന്യമായി തോന്നാം. ഈ വ്യത്യാസങ്ങൾ ശരിയായി കൈകാര്യം ചെയ്യാനാകാതെ വരുമ്പോൾ കുട്ടികളിൽ കുറ്റബോധം, അടിച്ചമർത്തൽ, അല്ലെങ്കിൽ അവഗണനയുടെ അനുഭവം വളരാൻ സാധ്യതയുണ്ട്. “നമ്മളാണ് പ്രശ്നം” എന്ന ചിന്ത കുട്ടികളുടെ ആത്മവിശ്വാസത്തെ ദീർഘകാലം ബാധിച്ചേക്കാം.

ഗ്രാൻഡ് പാരന്റുകളുടെ മാനസികഭാരം ഇതിലും ഗുരുതരമാണ്. സ്വന്തം മക്കളുടെ വിവാഹബന്ധം തകരുന്നതിന്റെ വേദന അവർ ഇതിനകം തന്നെ അനുഭവിക്കുന്നവരാണ്. അതിനിടയിൽ കൊച്ചുമക്കളുടെ മുഴുവൻ ഉത്തരവാദിത്വവും ഏറ്റെടുക്കുന്നത് അവരുടെ മാനസികാരോഗ്യത്തെ പ്രതികൂലമായി ബാധിക്കും. കുറ്റബോധം, ആശങ്ക, വിഷാദം, ഭാവിയെക്കുറിച്ചുള്ള പേടി—ഇവയെല്ലാം പ്രായാധിക്യത്തിൽ കൂടുതൽ ശക്തമാകാറുണ്ട്. കുട്ടികളുടെ ഭാവിയെക്കുറിച്ചുള്ള അമിതചിന്ത അവരെ സ്ഥിരമായ മാനസിക സമ്മർദ്ദത്തിലേക്ക് തള്ളിവിടാം. കുട്ടികളുടെ കാഴ്ചപ്പാടിൽ നിന്നു നോക്കുമ്പോൾ, അവർ അനുഭവിക്കുന്ന നഷ്ടബോധം ഏറെ ആഴമുള്ളതാണ്. മാതാപിതാക്കളിൽ ഒരാളെയോ ഇരുവരെയോ നഷ്ടപ്പെട്ടുവെന്ന ബോധം, അതിനൊപ്പം “ഞാൻ മറ്റൊരാളുടെ ചുമതലയായി മാറി” എന്ന അനുഭവം കുട്ടികളിൽ ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ടതിന്റെ വികാരം വളർത്താം. ഇത് പിന്നീട് ബന്ധങ്ങളിൽ അവിശ്വാസം, അടുപ്പം പേടിക്കുക, അല്ലെങ്കിൽ അമിത ആശ്രിതത്വം പോലുള്ള പ്രശ്നങ്ങളായി മാറാൻ സാധ്യതയുണ്ട്.

മനഃശാസ്ത്ര വിദഗ്ദർ പൊതുവെ ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുന്നത്, കുട്ടികൾക്ക് ഏറ്റവും നല്ലത് മാതാപിതാക്കളിൽ ഒരാളെങ്കിലും സ്ഥിരമായി ഉത്തരവാദിത്വം ഏറ്റെടുക്കുന്ന സാഹചര്യമാണെന്നാണ്. അത് സാധ്യമല്ലെങ്കിൽ, കുട്ടികളുടെ ആവശ്യങ്ങൾ മനസ്സിലാക്കുന്ന, പ്രായപരമായും മാനസികമായും സജ്ജമായ മറ്റ് കെയർഗിവേഴ്‌സ്, അല്ലെങ്കിൽ പ്രൊഫഷണൽ പിന്തുണ സംവിധാനങ്ങൾ ഉൾപ്പെടുത്തണം. ഗ്രാൻഡ് പാരന്റുകൾ സ്നേഹവും പിന്തുണയും നൽകുന്ന പങ്കാളികളാകാം; എന്നാൽ മുഴുവൻ രക്ഷകർത്തൃത്വത്തിന്റെ ഭാരവും അവരുടെ മേൽ ചുമത്തുന്നത് നീതിയുള്ളതല്ല.

അവസാനമായി പറയേണ്ടത് ഇതാണ്: ഒരു കുടുംബം പിരിയുമ്പോൾ പരിഹാരം കണ്ടെത്തേണ്ടത് കുട്ടികളെ “ഏൽപ്പിക്കുക” എന്ന ചിന്തയിലൂടെ അല്ല, മറിച്ച് അവരുടെ മാനസിക സുരക്ഷ ഉറപ്പാക്കുന്ന ദീർഘകാല സംവിധാനങ്ങൾ രൂപപ്പെടുത്തുന്നതിലൂടെയാണ്. കുട്ടികളും പ്രായമായ ഗ്രാൻഡ് പാരന്റുകളും ഒരുപോലെ സംരക്ഷണം അർഹിക്കുന്നവരാണ്. ഒരാളുടെ ബുദ്ധിമുട്ടിന് മറുപടിയായി മറ്റൊരാളുടെ ജീവിതം ഭാരമാക്കാതിരിക്കുമ്പോഴാണ് ഒരു സമൂഹം സത്യാർത്ഥത്തിൽ മാനസികമായി ആരോഗ്യമുള്ളതാകുന്നത്.

- നന്ദിത