ഫോർട്ട് കൊച്ചിയിലെ ദ്രാവിഡിയ ഗാലറി യിൽ ഇപ്പോൾ നടക്കുന്നത് ഒരു സാധാരണ കലാപ്രദർശനം അല്ല—മനുഷ്യന്റെ ചരിത്രത്തിൽ നിശബ്ദമാക്കിയിരിക്കുന്ന നിഷ്കളങ്കമായ സത്യങ്ങളെ ദൃശ്യമാക്കുന്ന ശക്തമായ ഒരു കലാപ്രവർത്തനമാണ്. The Guild Art Gallery അവതരിപ്പിക്കുന്ന “Traces of Light Amongst Ruins” എന്ന സക്കീർ ഹുസ്സൈൻ്റെ സോളോ പ്രോജക്റ്റിൽ കാൽവെക്കുന്ന നിമിഷം തന്നെ, നിങ്ങൾ ഒരു ഗാലറിയിൽ നിന്നല്ല, ഒരു സ്മാരകശാലയിൽ നിന്നാണ് നടക്കുന്നതെന്ന തോന്നലാണ് നൽകുന്നത്. കാരണം, ഈ ചിത്രങ്ങൾ ഒരു സമൂഹത്തിൻ്റെ പൊട്ടിത്തെറികളും മുറിവുകളും അവശിഷ്ടങ്ങളും ശ്വാസം നിറച്ച് സൂക്ഷിക്കുന്നവയാണ്. ഒരു ചിത്രത്തിൽ തന്നെ നൂറുകണക്കിന് മനുഷ്യരൂപങ്ങൾ, പൊളിഞ്ഞ കിടക്കകൾ, പൊട്ടിച്ചെറിഞ്ഞ പൈപ്പുകൾ, ആശുപത്രി ഉപകരണങ്ങൾ, ചുവപ്പിന്റെ വിറയലുകൾ, അവശിഷ്ടങ്ങളുടെ വരികൾ—എല്ലാം ഒരുമിച്ച് അടിഞ്ഞുകൂടി ഒരു അതിസാന്ദ്ര ദൃശ്യഭൂപടമാകുന്നു. സക്കീർ ഹുസ്സന്റെ ചിത്രത്തിൽ വ്യക്തി ഇല്ല; ഒരു അവസ്ഥ മാത്രമാണ്. ശരീരങ്ങൾ വ്യക്തിപരമായ കഥകളല്ല, ഒരു കൂട്ടവേദനയുടെ ശാരീരിക രേഖയാണ്. ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ട വസ്തുക്കൾ ഒരു സംസ്കാരത്തിൻ്റെ ഇടിഞ്ഞ ഭിത്തികൾപോലെയാണ്—മനുഷ്യൻ വീഴുമ്പോൾ തകർന്നുപോകുന്നതു ശരീരം മാത്രമല്ല, അവനെ ചുറ്റിപ്പറ്റിയിരുന്ന ലോകവുമാണ് എന്ന് ഓർമ്മപ്പെടുത്തുന്നു. ചിത്രങ്ങളിലെ ചുവപ്പ്, അലങ്കാരമൊന്നുമല്ല; അത് മുറിവിന്റെ ഭാഷയാണ്—രക്തം, പീഡനം, അടയാളപ്പെടുത്തൽ, തിരിച്ചറിയൽ, മറക്കാനാവാത്ത വേദന. ഒരു ഉപരിതലത്തിൽ ഇത്രയും സ്റ്റേറ്റ്‌മെന്റുകൾ ഒരുമിച്ചുകൂടുന്ന കല, സാധാരണ ദൃശ്യ സൗന്ദര്യത്തെ വിസ്മരിക്കുന്നു; അത് വെല്ലുവിളിക്കുന്നു, കുടുക്കുന്നു, ചോദിക്കുന്നു.

ഈ ചിത്രങ്ങളുടെ ഉപരിതലത്തിലേക്ക് നോക്കുകമാത്രം ചെയ്താൽ മതി—അവയുടെ ഭാരത്തിൽ നിന്ന്, അവരുടെ ശബ്ദത്തിൽ നിന്ന്, അവരുടെ മനുഷ്യസമൂഹത്തോട് ഉള്ള ആരോപണങ്ങളിൽ നിന്ന് സക്കീർ ഹുസ്സൈൻ്റെ ജീവിതത്തിലേക്കുള്ള പാതകൾ തുറക്കുന്നു. 1970-ൽ ആലപ്പുഴയിൽ ജനിച്ച അദ്ദേഹം, തിയറ്റർ ഗ്രൂപ്പുകളും കലാസാംസ്കാരിക ചർച്ചകളും നിറഞ്ഞ സ്ഥലത്ത് വളർന്നു. എറമല്ലൂരിലെ ‘സംസ്കാര’ എന്ന ബദൽ സാംസ്കാരിക കേന്ദ്രം അദ്ദേഹത്തിന് യഥാർത്ഥത്തിൽ കല എന്നതിന്‍റെ അർത്ഥം പഠിപ്പിച്ചിടമാണ്—കല ഒരു അലങ്കാരം അല്ല, അത് ഒരു ഇടപെടലാണ്, ഒരു രാഷ്ട്രീയ നിലപാടാണ്, ഒരു സമൂഹത്തിന്റെ മറച്ഛായകളിലേക്ക് ഇറങ്ങുന്ന ഒരു യാത്രയാണ്. അന്ന് ആരംഭിച്ച പോസ്റ്റർ നിർമ്മാണ പ്രവർത്തനങ്ങൾ തന്നെ സക്കീർ ഹുസ്സൈൻ്റെ കലയുടെ പ്രഥമ ഭാഷയെ നിർണ്ണയിച്ചു: മനുഷ്യജീവിതത്തിന്റെ പൊളിച്ചെറിയപ്പെട്ട അവശിഷ്ടങ്ങളെ വരയ്ക്കാതെ ഒന്നും പൂർണമാകില്ല. Trivandrum College of Fine Arts-ലും Baroda MS University-യിലുമുള്ള പഠനം അദ്ദേഹത്തിന് സാങ്കേതിക കൃത്യത നൽകി, പക്ഷേ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ചിത്രങ്ങൾ ജനിക്കുന്നത് ജീവിതാനുഭവങ്ങളിൽ നിന്നാണ്—നമ്മൾ ദിനംപ്രതി മറുകണ്ണിലൂടെ കടന്നുപോകുന്ന യഥാർത്ഥ സമൂഹത്തിൻ്റെ പശ്ചാത്തലത്തിൽ.

സക്കീർ ഹുസ്സൈൻ്റെ ചിത്രങ്ങൾ ഇത്രയും സാന്ദ്രവും അതിക്രമിതവുമായതിൻ്റെ കാരണം ഒരു സുന്ദരമായ ഉത്തരമാണ് നൽകുന്നത്: ലോകം തന്നെ അത്ര സാന്ദ്രമാകുമ്പോൾ, കല എങ്ങനെ തികച്ചും ലളിതമായിരിക്കും? വാർത്തകളുടെ ഒഴുക്ക്, മൃതദേഹങ്ങളുടെ എണ്ണങ്ങൾ, ആശുപത്രികളുടെ ഓവർഫ്ലോ, സാമൂഹിക സംഘർഷങ്ങൾ, ഭീകരതയുടെ ദൈനംദിന ദൃശ്യങ്ങൾ—ഇതെല്ലാം നമ്മെ ചുറ്റിപ്പറ്റുമ്പോൾ, സക്കീർ ഹുസ്സൈൻ്റെ ചിത്രങ്ങൾ ആ ചരിത്രത്തിന്റെ ഔദ്യോഗിക ആർക്കൈവ് പോലെയാണ്. അവ ഒരു നേട്ടമല്ല, ഒരു രേഖപ്പെടുത്തലാണ്. ഒരു ചിത്രത്തിലേക്ക് നോക്കുമ്പോൾ, നാം ഒരു കഥ വായിക്കുന്നില്ല; ചരിത്രത്തിന്റെ ഒരു ദൃശ്യമാണ്ടലം നമ്മെ വിഴുങ്ങുകയാണ്.

അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ കലയുടെ ഏറ്റവും അസ്വസ്ഥമാക്കുന്ന ഭാഗം സൗന്ദര്യത്തിൻ്റെ അകത്തുളള ഭീതിയെ തുറന്നുകാട്ടുന്ന അതിൻ്റെ കഴിവാണ്. സക്കീർ ഹുസ്സൈന്‍റെ ശക്തമായ തത്വചിന്ത ഇതാണ്: “The beautiful often hides the horrific.” അതിനാൽ തന്നെ, അദ്ദേഹത്തിന്റെ ചിത്രങ്ങൾ മനോഹരമെന്ന് നാം ചിന്തിക്കുന്നപോഴേക്കും, അതിൻ്റെ അടിയിലുള്ള പൊട്ടിത്തെറികൾ നമ്മെ പിടികൂടും. അതാണ് അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ ആന്റി–ഡിസിപ്ലിനറി കലാഭാഷയുടെ മാധുര്യം—ചിത്രം, ഗ്രാഫിക്, രാഷ്ട്രീയ വ്യാഖ്യാനം, സാമൂഹിക രേഖപ്പെടുത്തൽ—എല്ലാം ചേർന്ന് ഒരുതരം വിശ്വൽ റെസിസ്റ്റൻസ് ആയി മാറുന്നു.

Traces of Light Amongst Ruins എന്ന പ്രദർശനത്തിന്റെ പേരിൽ തന്നെ സക്കീർ ഹുസ്സൈൻ്റെ ഏറ്റവും ഗഹനമായ ചിന്ത ഒളിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. അവശിഷ്ടങ്ങൾക്കിടയിലെ വെളിച്ചം അദ്ദേഹത്തിന്റെ ചിത്രങ്ങളിൽ ഒരു ആശ്വാസമല്ല; അത് ഒരു ചോദ്യമാണ്, ഒരു പാതയാണ്, ഒരു ചെറു പ്രത്യാശയുടെ ശകലമാണ്. മനുഷ്യജീവിതത്തിൻ്റെ പാളികളിൽ—even in destruction—കണ്ടെത്തുന്ന അർത്ഥമാണ് ഈ വെളിച്ചം. അത് പുനർജ്ജനത്തിൻ്റെ അല്ല, തിരിച്ചറിവിൻ്റെ വെളിച്ചമാണ്. നമ്മെ മനുഷ്യരാക്കുന്ന ഒരു ചെറിയ നിമിഷം. ഇതെല്ലാമായാണ് സക്കീർ ഹുസ്സൈൻ ഇന്നത്തെ ഇന്ത്യൻ contemporary art രംഗത്ത് അപൂർവമായ ഒരു ശബ്ദമാകുന്നത്.

അദ്ദേഹം ചിത്രങ്ങൾ വരയ്ക്കുന്നില്ല— അദ്ദേഹം മനുഷ്യരുടെ സ്മരണകൾ തുന്നിച്ചേർക്കുന്നു. അദ്ദേഹം പറയാത്ത കഥകൾ ദൃശ്യമാക്കുന്നു. അദ്ദേഹം അധികാരത്തിന്റെയും വേദനയുടെയും ചരിത്രത്തെ വിച്ഛേദിച്ച് പുനർനിർമ്മിക്കുന്നു. അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ ചിത്രങ്ങൾ നമ്മോട് മിണ്ടുന്നില്ല— അവ നമ്മെ തന്നെ കാണിക്കുന്നു. ഫോർട്ട് കൊച്ചിയിലെ ഈ പ്രദർശനം അതുകൊണ്ടുതന്നെ ഒരു കലാസന്ധി അല്ല, ഒരു കാലസാക്ഷ്യം ആണ്. സക്കീർ ഹുസ്സൈൻ്റെ ചിത്രങ്ങൾ ഇന്ന് നമ്മോട് ചോദിക്കുന്നത് ഒരൊറ്റ ചോദ്യം മാത്രം:“അവശിഷ്ടങ്ങൾക്കിടയിൽ വെളിച്ചം എവിടെ നിന്നാണ് വരുന്നത്?—ഈ പ്രപഞ്ചത്തിൽ നിന്നോ മനുഷ്യരിൽ നിന്നോ ?

-Rajan EA